พนอง ๑ หมายถึง [พะ] น. ป่า. (ข. พฺนง).
น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Shorea hypochra Hance ในวงศ์Dipterocarpaceae ยางใช้เป็นชันยาเรือและอื่น ๆ.
[พะ] น. พนม, จอมเขาหรือที่มีพุ่มไม้, ใช้ พระนอม หรือ พระน้อมก็มี.
น. เครื่องสําหรับพักสําหรับพิง เช่น พนักเก้าอี้.
น. หน้าที่ เช่น เรื่องนี้เป็นพนักงานของฉัน; ผู้มีหน้าที่ปฏิบัติงานเช่น พนักงานรัฐวิสาหกิจ.
(กฎ) น. บุคคลผู้มีหน้าที่ปฏิบัติการตามที่กฎหมายกําหนด.
(กฎ) น. เจ้าพนักงานซึ่งกฎหมายให้มีอํานาจและหน้าที่ทําการสอบสวน.
(กฎ) น. เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ฟ้องผู้ต้องหาต่อศาล ทั้งนี้จะเป็นข้าราชการในสำนักงานอัยการสูงสุด หรือเจ้าพนักงานอื่นผู้มีอำนาจเช่นนั้นก็ได้; ข้าราชการสังกัดสำนักงานอัยการสูงสุดผู้มีอำนาจและหน้าที่ในการดำเนินคดีหรือทำหน้าที่ในฐานะทนายแผ่นดิน, อัยการ ก็เรียก.